łódki

Siedzi w niebie siwy anioł, ostry ma scyzoryk I tak sobie w ciszy struga, struga łódki z kory. I sam nie pamięta ile to już lat wystrugane z kory łódki puszcza anioł w świat. W łódce miejsca nie za wiele, ot, dla jednej duszy, co ją z ziemi do anioła łódka przewieźć musi. Lecz gdy miłość wielka trudno rozstać się, w jednej łódce hen do nieba płyną dusze dwie. I nam może też już anioł takie łódki struga. Gdy je puści niech ich droga do nas będzie długa. I niech błądzą w chmurach cieszy każdy dzień, nim z błękitu spłynie ku nam małej łódki cień.