Aleksander Zabczynski - Tak dziwnie mi, tak cudnie mi

Jak ten walc upaja,
jak ten walc nastraja,
jak sentymentalnie w sercu brzmi.
O czymś mówi z cicha,
melodyjnie wzdycha,
i upaja jak wiosenne dni.

Tak dziwnie mi, tak cudnie mi,
i płakać chce się, śmiać przez łzy.
Tak dziwnie mi, złociście mi,
i jakoś tak uroczyście mi.
Jakby promień słoneczny na serce padł,
jakby w oczach mi nagle wypiękniał świat.
Tak dziwnie mi, tak cudnie mi,
to pierwszy sen me serce śni.

Płynie, płynie, ucieka czas,
cicho, cicho brzmi serce w nas.
Potem nagle ktoś przyjdzie, i pierzcha sen,
i wiesz: to ta, i wiesz: to ten.

Usta ustom posłuszne są,
serce sercu mówi: hello.
I rozdzwania się pieśnią miłości świat,
na wiele dni, na wiele lat.
I rozdzwania się pieśnią miłości świat,
na wiele dni, na wiele lat.

Tak dziwnie mi, tak cudnie mi,
i płakać chce się, śmiać przez łzy.
Tak dziwnie mi, złociście mi,
i jakoś tak uroczyście mi.
Jakby promień słoneczny na serce padł,
jakby w oczach mi nagle wypiękniał świat.
Tak dziwnie mi, tak cudnie mi,
to pierwszy sen me serce śni.